Nieuw boek: Engel en kinnari

Op 26 oktober 2022 verschijnt het vervolg op Lichter dan ik, getiteld: Engel en kinnari

Op de voorkant staat mijn moeder met haar oma, Louisa Ponder, tevens de inspiratie voor mijn hoofdpersoon. Hieronder vertel ik waarom ik dit boek wilde schrijven. Binnenkort volgt een korte inhoud voor de nieuwsgierige lezer!

Waarom ik Engel en kinnari heb geschreven:

Lichter dan ik schreef ik onder andere omdat ik besefte dat mijn Javaanse betovergrootmoeder de eerste in die lijn was die kinderen met gemengd bloed voortbracht: de Indo, de Indische Nederlander. 

Het vervolg, Engel en Kinnari gaat erover hoe die Indo, in dit geval Louisa Ponder, op zoek is naar haar identiteit. In een raciaal verdeelde samenleving als Nederlands-Indië was dit allesbehalve eenvoudig. Zij meent aanvankelijk dat ze niet weet bij wie ze hoort, omdat ze haar biologische ouders niet kent. Maar ze zal ontdekken dat de ‘apartheid’ van de Nederlanders minstens zo’n grote rol speelt bij haar zoektocht.

Dit is een kenmerkende passage, hoofdpersoon Louisa zegt tot haar dochter Ietje: 

Ze keek Ietje recht aan: ‘…Dit hebben we gemeen, het gemengde Javaanse en Hollandse bloed. Het vormt ons. Wij zijn geen volbloed Europeanen, noch zijn we volbloed Javanen. Wat zijn we wel? Dat is aan ons om te besluiten. We kunnen niet blindelings in een eeuwenoude traditie stappen zoals de Belanda’s of de totok Chinezen, die hier niet vandaan komen maar wel hun familiegeschiedenissen bij zich dragen. Wij, Indische mensen, zullen het helemaal zelf moeten uitvinden. En ik zou dat het liefst samen met jou doen, ook voor jullie kinderen. Want dan hebben wij die traditie geschapen, vanzelfsprekend gemaakt, zonder dat we ons iets door de buitenwereld hebben laten voorschrijven. Wij kunnen hier, in ons eigen land, bruggen slaan zoals Henri ze laat bouwen: van buigzaam bamboe maar met een stevige Hollandse constructie. Dat is onze kracht.’

Daarnaast wil ik met Engel en kinnari laten zien hoe vrouwen zich rond 1900 beginnen te emanciperen en hun eigen keuzes durven te maken. Louisa kan hierin meer stappen zetten dan haar moeder Isah uit Lichter dan ik, vanwege haar afkomst en het tijdsgewricht. 

Ik hoop ook dat de lezer na afloop begrijpt hoe het komt dat de Indische gemeenschap zich na de oorlog zo geruisloos kon ‘aanpassen’ aan de Nederlandse samenleving. Ze waren er van jongs af aan voor opgeleid, als koningskinderen die worden voorbereid op de troon. 

(foto omslag: privé bezit, foto auteur: Melanie Marsman)